Rafy Koralowe

Obszar morza ozdobiony obrusem koralowców. Przepiękne kolory pokrywające dno, mienią się w świetle jak kolorowe szkiełka. Jest to miejsce magiczne, pełne radości, kolorów, jak i tajemnic. Żyje tu masa malutkich rybek, chowających się przed śmiercią... a przynajmniej potencjalną. Nie występują tu duże ryby, jak rekiny chociażby, lecz nie mówi to o braku niebezpieczeństwa. W tych wodach kryje się wiele nieznanego, dobrego i złego. Nie sposób rozróżnić, lecz lepiej nie próbować.

Leciałam nad morzem Faraqiea. Ciepły wiatr muskał moje łuski. Za mną podążała Psyche. Razem leciałyśmy w blasku słońca odwiedzić ogromną siostrę burzącego fale , który stał się naszym kumplem. Dużym kumplem. Niemal przezroczysta woda dała mi zobaczyć piękne koralowce. Czerwone , zielone, fioletowe... Oczy można wypatrzeć. Delikatne morskie trawy falowały na dnie. Morze wyglądało jak podwodna łąka. To muszą być Rafy Koralowe. Psyche , gdzie lądujemy? W tym momencie zobaczyłam mikroskopijną wysepkę. Gdy na niej usiadłam i chciałam zrobić miejsce dla Psyche , wdepłam łapą w błękitną wodę. Na szczęście w oddali zobaczyłam i jeszcze kilkanaście. Wysepek dużo , ale węży morskich ani śladu...

Shinobi szybowała przede mną. Była piękna pogoda, słońce, ciepła bryza... Ale nie mogę zapomnieć o morzu. Wszystkie, rafy, rybki, glony. Ach! Rozglądałam się po tafli, zamarzona. Czemu nigdy tu nie przyleciałam? Spojrzałam na smoczycę. Również patrzyła na cudo natury, jakim były koralowce.
Jednocześnie myślałam o siostrze Burzącego Fale. Może ona śpi? Tak jak brat? Może się przeprowadziła? Nawet przylecenie tutaj nie było marnotą czasu. Zabiłabym, żeby tutaj mieszkać. Choć lepiej nie. Powinnam uważać o co proszę. I tak nam zleciała podróż. A przynajmniej tak myślałam.
Nie zauważyłam kiedy Shin się zatrzymała, więc pogrążona w myślach przeleciałam jej prawdopodobnie przed nosem.

Siedziałam sobie na małej wysepce. Gdy nagle przed nosem przeleciała mi Psyche. Drgnęłam przestraszona. Straciłam równowagę i wpadłam do wody , która okazała się wyjątkowo ciepła. Koło moich łap kręciły się małe zielone rybki. Zawołałam do Psyche. Ej ty! Śpiąca królewna! Nie bujaj w obłokach. Nie mam zielonego pojęcia co się działo w jej głowie. Kto chętny niech zgaduje. Siedziałam po szyję w wodzie. Postanowiłam więc popływać i zanurkowałam. Pod wodą zobaczyłam różnokolorowe rybki. Szczególnie spodobała mi się turkusowa w łososiowe prążki. Popłynęłam za nią. Gdy zaczęło zabraknąć mi oddechu uświadomiłam sobie jak głęboko pod wodą jestem. Zaczęłam bezzwłocznie płynąć w górę lecz było już za późno. Patrzyłam jeszcze jak słońce patrzy na mnie z góry. Nie mogłam nic zrobić. Opuściła mnie wola życia. Powoli spadałam w ciemną czeluść wciągającą mnie swoimi mackami.

//Psyche weź mnie uratuj jeszcze mam ochotę zabawić dłużej na tym forum.

Usłyszałam zawołanie Shinobi przez moje myśli. Obróciłam się w stronę dźwięku, pewna, że ją zobaczę. Jednak ani śladu po smoczycy. Trochę dalej z głębi wody wypływały bąbelki powietrza. Rozejrzełałam dookoła i tylko jedno mi przyszło do głowy: Shin nie potrafi oddychać pod wodą.
Dla mnie rzecz ta jest czymś łatwym, oczywistym, niewyobrażalnym aby nie mieć. Alee Shin to inna bajka...
Zanurkowałam w wodę, mając nadzieję, że smoczycy jeszcze żyje. Na szczęście woda była przejrzysta i skóra Czarnej perfekcyjnie się kontrastowała z podłożem. Skanowałam dno morza w poszukiwaniu sylwetki przyjaciółki. Serce mi biło szybciej z każdą sekundą. Miałam już tracić nadzieję, kiedy znalazłam ją. Tonąca smoczyca wyglądała, jakby ktoś chciał ukryć jej martwe ciało. Podpłynęłam do niej jak najszybciej jak potrafiłam. Owinęłam ją swoimi przednimi łapami i pociągnęłam na powierzchnię. Znalazłam najbliższą, malutką wysepkę. Ledwo na niej się mieściłyśmy.
Robiłam Shin sztuczne oddychanie, błagając o to żeby żyła.

Wszystko wokół mnie falowało. Ciemność. Nagle w ciemności dostrzegłem mały biały punkcik, który z wielką szybkością się powiększał. Zobaczyłam małą wioskę. W oddali majaczył ogromny zamek. Średniowiecze. Ale fajnie. Nademną pochylali się ludzie. W płucach brakowało mi powietrza. Wszyscy pytali się czy żyję. Coś wybąkałam , że tak. Wszyscy idetchnęli z ulgą. Co się stało?Wyjąkałam. Spadłaś z drzewa, kochanie kiedy zrywałaś liście na wywar. Powiedziała jakaś kobieta. To chyba moja matka. Wizja się rozpłynęła. Zobaczyłam Psyche , która mną potrząsała. Pierwsza pomoc. Żyję, żyję. Świat stawał się wyraźniejszy. Czy ty właśnie dałaś mi buziaka ?