Wąskie Groty Tal Thes

Tak, tak jest dobrze. Szybko mu poszło. Jestem głodna... Pora chyba się pożegnać i udać się na polowanie. Czulam ciepło, bicie jego serca. Wiedziałam, ze czuje to samo, ta chwile, ze to moze trwac wiecznie. Musze przyznać, ma bardzo cieple skrzydlo. Bylo idealnie przystosowane do mojego dość umięśnionej sylwetki. Oddychałam nierównomiernie, patrzyłam się w ogień. Czulam jak każda cześć ciała mówi nie zabijaj uczuć. Moje ciało lubi ciepło innego Smoka. Katem oka dostrzegam jego idealny profil, jest przystojny.

Czułem, że ona zaraz pójdzie. Nie chciałem tego. Proszę, nie odchodź.- szepnąłem jej smutno, a zarazem słodko do ucha. Chciałem być blisko jej. Jak najbliżej. I jak najdłużej. Siedziałem i patrzyłem się w ogień, Akane również. Nie, nie mogę jej powiedzieć, co czuję. Powie, że jestem wariatem. Nie znamy się długo. Nic dobrego z tego nie wyniknie. Kiedy indziej. Ale to nic nie zmienia. Nie przestanę tego do niej tego czuć. Dalej patrzyłem się w ognisko. Kiedy pomyślałem o rozstaniu, w kącikach moich oczu pojawiły się łzy. Dziwne. Nigdy wcześniej nie płakałem... Szybko otarłem je łapą. Jakaś część mnie chciała, żebym ją dotkną. Nic, raz się żyje. Zacząłem głaskać ją po głowie, potem po szyi. Cały czas patrzyłem na nią z tym uczuciem, którego nie umiałem określić. Ponownie pojawiły się łzy, ale ich nie ocierałem. Nie płakałem, łzy po prostu leciały.

// https://qashar.forumpolish.com/t35-mamutowiec-olbrzymi#467 jak cos, zaczelam tutaj watek, jesli Este chce kontynuować watek

Niestety towarzyszu, każdy musi kiedyś odejść. Jestem głodna. Burczy mi w brzuchy, chyba czas udać się do Ziem i zapolować. Jeśli chcesz, możesz iść ze mną, na polowanie. Bedzie mi milo, gościć go w podróży. Wtedy moze bedzie idealny moment. Jestem pewna, ze rozpozna mnie na sloncu. To co? Zapolujemy? Wychodzę z groty, rozprostowuje moje skrzydła i odlatuje, unoszę się wysoko, ponad chmury.

[z/t]

//oki, zaraz napiszę.
Kiedy wyleciała z jaskini, ja startowałem. Rozłożyłem skrzydła. Zamachałem nimi dwa razy i już byłem przy niej. Lecieliśmy tak oboje, po bezchmurnym niebie. Było wspaniale. Niegdy mi nie uciekniesz. Choć nie wiem czegobyś próbowała. - powiedziałem jej. Dalej lecieliśmy w ciszy, poza tereny naszego Ardu. Tylko wiatr świszczał w uszach.
[z/t]

Linnerion latał wysoko, ciesząc się ze swoich dużych skrzydeł. Tak wiele mógł dzięki nim robić! W poprzednim życiu nie mógł... Po co myśleć o poprzednim życiu? Zrobił fikołka w powietrzu by zrzucić z siebie myśli o przeszłości. Liczyła się teraźniejszość, jego smocze życie. Zrobił dużego fikołka do tyłu, zataczając duże koło. Uwielbiał tak robić, widział wtedy cały świat, najpierw ziemię, potem niebo i znów ziemię, tyle że do góry nogami. Na nowo ustabilizował lot i ujrzał wejście do jaskini. Machnął kilka razy mocno skrzydłami i doleciał do wlotu groty. Wleciał do środka i cicho wylądował wewnątrz jamy. Poczuł zapach dwóch smoków, jednak w jaskini nikogo nie było. Było w niej dosyć ciepło i wyjątkowo jasno jak na grotę. Linnerion położył się na kamiennej posadzce i spojrzał w głąb groty, żeby trochę odpocząć. Spostrzegł że w środku jest prawdziwy labirynt. Wybrał jakiś tajemniczy korytarz wewnątrz groty i zauważył dziwne rysunki na ścianie. Przyjrzał im się dokładniej. Jeden przedstawiał smoka który trzymał w szponach krokodyla. Linnerion gustował raczej w ssakach. Zdał sobie sprawę z tego że wszedł dość daleko w głąb jaskini, a mimo to wiedział że się nie zgubił. Po prostu pamiętał drogę którą tu trafił. Zaczął iść w stronę wyjścia. Dodatkowo zauważył na ścianie strzałki które ewidentnie wskazywały na wylot jamy. W sumie to nie chciał odlatywać. W grocie było ciepło, przyjemnie. Czuł się tylko trochę samotny. Położył się niedaleko wejścia, tak by móc ujrzeć każde stworzenie które by tędy przelatywało. Jego na pewno trudniej było dostrzec, ale nie było to niemożliwe, przecież jego łuski błyszczały na granatowo, więc odcinały się na jasnej, kamiennej posadzce.

// w grocie było jasno.