Siedziba Nereidy

Jest to mała jaskinia w jednej z gór, do której można dostać się dłuskimi korytarzami. Na ścianach tuneli są pochodnie, które oświetlają drogę i strzałki prowadzące do głównej sali.
W środku jest wygodne posłanie, paczki ziół i roślin leczniczych i najróżniejsze różności. Poczynając od patyków, aż po jakieś kamienie. W kącie stoi manekin na którym można poćwiczyć, jak również wyładować emocje.

Czułam, że Lyssie ciężko jest mnie dźwigać. Gdy niosła mnie nad górami Ardu Zalam, rozglądałam się za jakąś grotą. I znalazłam to czego szukałam. Moją (tak sobie pozwoliłam nazwać) siedzibę.
-Wyląduj tam, Lysso- wskazałam na grotę.
Gdy wylądowałyśmy, spojrzałam na spoconą smoczycę. Miomo chłodnego powietrza, była cała ciepła i mokra. Uśmiechnęłam się. Widziałam wyraźną ulgę malującą się na jej pysku. Trzeba przyznać, że ze względu na moje gabaryty, nie ważę mało. Otrzepałam się z resztek lian i ruszyłam do siedziby.
Poszłyśmy wąskimi korytarzami, ale nie na tyle, żebyśmy się nie zmieściły. Musiałyśmy tylko iść jedna za drugą, ja na przedzie (ze względu na to, że tylko ja znałam drogę) a Lyssa z tyłu.
Gdy doszłyśmy do głównego pomieszczenia, podeszłam do Zielonej i przytuliłam ją.
-Dziękuję. Dziękuję za wszystko- wyszeptałam.

Poczułam się trochę nieswojo, kiedy Ner tak nagle mnie objęła. Jednak nie zaprotestowałam, to by było niegrzeczne, zwłaszcza, po tym co przeszła. Poza tym, po prostu nie miałam na to siły. Wlekłam się za szarą, próbując stłumić ciągłe ziewnięcia, które wydobywały się z mojej paszczy. Dodatkowo, byłam na terenie obcego ardu, a co za tym idzie, byłam całkowicie bezbronna. Oczywiście, byłam pewna, że Ner by mnie nie zaatakowała i obroniła, gdyby ktoś postanowił to zrobić. Nie zmieniało to jednak faktu, że czułam się... obco? niepewnie? dziwnie? Zapewne każde z tych określeń by pasowało. Nie ma... Aaaaagch... Za co. Nie musisz mi... Aaagch... dziękować. Usiadłam, starając się nie sprawiać wrażenia wykończonej, zarówno fizycznie, jak i psychicznie z powodu stresu towarzyszącemu ratowaniu szarej.

Widziałam, że jest zmęczona, zestresowana, wycieńczona i czuje się nieswojo, obco i dziwnie na terenach obcego Ardu.
-Powinnaś wracać na tereny swojego Ardu. Tu nie jesteś bezpieczna.- oczywiści, za żadne skarby nie miałam zamiaru jej porwać lub torturować w jakiś sposób.
Pomijając fakt, że samo przebywanie w nie swoim Ardzie jest torturą psychiczną.
-Oczywiści nie mam zamiaru cię porywać, ale nie zmienia to faktu, że musisz wracać w swoje strony. I to jak najszybciej...- dodałam po krótkim namyśle. Usiadła, wyczerpana. Spojrzałam na nią. Wyglądała tak jakby miała zaziewać się na śmierć.

Oczywiście, masz racje. Wiem o tym. Skierowałam się w stronę wyjścia z jaskini. Nereido, uważaj na siebie. Obawiam się, że następnym razem nie będę mogła cię uratować. Przyśpieszyłam, chcąc utrzymać energiczny krok mimo zmęczenia. Byłam już blisko wyjścia z jaskini, owiał mnie zimny wiatr. Zatrzymałam się i odwróciłam. Jeśli chcesz, zawsze możesz mnie odwiedzić w ardzie Jawhira, będziesz tam mile widziana, zarówno przeze mnie, jak i przez Flame. Do zobaczenia. Miło było cię poznać, mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Uśmiechnęłam się, chcąc podkreślić te słowa. Dobrych wiatrów w przyszłych wędrówkach. Ale najpierw powinnaś wyleczyć to skrzydło, inaczej ci się pogorszy. Ale teraz już naprawdę muszę iść. Żegnaj. Wyleciałam z jaskini, kierując się w stronę lasów ardu Jawhira.

[z/t]

Lyssa odwróciła się i zniknęła w ciemnych korytarzach. Powoli szłam za nią, żeby odprowadzić ją.
-Żegnaj Lysso. Powodzenia!- krzyknęłam gdy wzbijała się w powietrze.
Patrzyłam w ślad za nią i gdy zniknęła mi z horyzontu, dopiero wtedy wróciłam do jaskini.

Wkraczając do głównej sali, poszperałam trochę w moim skromnym zielniku i przygotowałam odwar z tymianka i melisy i szybko wypiłam go, niezważając na gorzki smak. Potem ztarłam trochę łuksiewnkika, aż zrobił się gęstu olejek i wtarlam go w bolące miejsce na skrzydle. Ziewnęłam przeciągle i ułożyłam się na prowizorycznym posłaniu z liści i mchu. Dając skrzydłu się zrosnąć, co poszło w szybkim tępie.
Byłam tutaj, w jaskini kilka tygodni, a gdy uznałam, że skrzydło jest zdrowe i kość zrosła się, wyleciałam z siedziby... wolna.
[z/t]