Stara Świątynia

Szybowałam nad licznymi pozostałościami budynków, szukając miejsca dobrego do lądowania. Nie było to proste, gdyż większość terenu pokrywały stare, rozpadające się mury. W końcu zauważyłam sporą budowle, w całkiem dobrym stanie. Zbliżyłam się do niej i powoli wylądowałam na jej dachu. Następnie, ostrożnie zeskoczyłam na ziemie. Przyjrzałam się z bliska misternym zdobieniom pokrywającym ściany budynku. Przygnębiający widok. Jak ktoś mógł pozwolić, aby tak piękne miejsce zostało zaniedbane? Gadam do siebie. Chyba potrzeba mi towarzystwa. Westchnęłam i zaczęłam przechadzać się między kolumnami podtrzymującymi sklepienie. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, jak trudne musiało być wzniesienie czegoś podobnej wielkości. Zalała mnie fala podziwu dla konstruktora budowli. Wymaszerowałam spod dachu i spojrzałam w niebo. Chmury były białe, na szczęście nie było szans na deszcz, który przeszkodziłby mi w zwiedzaniu. Żwawo ruszyłam przed siebie. Oczywiście, moje szczęście dało o sobie znać, bo natychmiast potknęłam się o jakiś kamień. Znowu zaczęłam gadać do siebie, narzekając na kamienie, które ktoś zostawia nie wiadomo gdzie i po co. Nagle jakiś cień przysłonił niebo. Podniosłam wzrok i zauważyłam na niebie sylwetkę smoka.

Poczułam lekki ból rozchodzący się w moich skrzydłach. Po spotkaniu z nieznajomą i nagłym powrotem wspomnień musiałam odlecieć. Zmuszając swoje ciało do wysiłku fizycznego chciałam zmusić się do zachowania spokoju. Nie chciałam wybuchnąć niepohamowanym płaczem lub gniewem i skończyło się na tym, że latałam już od ponad godziny. Jakim cudem jeszcze nie spadłam z nieba? Może lepiej wyląduje… Spojrzałam w dół, dzięki czemu mogłam dokładnie obserwować okolice pode mną. Zaczęłam lądować, gdy zobaczyłam dość duży i płaski teren – prawdopodobnie będący kiedyś rynkiem lub placem. Mój cień zaczął powiększać się coraz bardziej a mury starej świątyni zbliżały coraz bliżej mnie. W końcu poczułam grunt pod nogami, moje skrzydła opadły na grzbiet. Ogarnęło mnie wielki poczucie ulgi – dopiero teraz zrozumiałam jak bardzo byłam zmęczona.  Rozejrzałam się dookoła i zauważyłam smoka stojącego zaledwie kilkanaście metrów ode mnie.

Spojrzałam z ciekawością na przybyszkę. Była trochę ode mnie mniejsza, jednak na pierwszy rzut oka wydawała się sympatyczna. Witaj! Jestem Lyssa, a ty? Zdałam sobie sprawę, że nadal trzymam skrzydło podniesione pod dziwacznym kątem od zderzenia z kamieniem, więc prędko je opuściłam, wbijając pazury z ziemie. Zauważyłam, że smoczyca jest zmęczona. Co się stało? Goni cie ktoś?

Starałam się przybrać przyjazny wyraz twarzy, jednak ból w skrzydle uniemożliwił mi to. Jestem Kufikiri, wybacz mój stan, ale jestem lekko zdenerwowana. Speszona spuściłam wzrok i zaczęłam grzebać pazurem w ziemi. Wiedziałam, że nie wyglądam teraz zbyt szlachetnie, lecz nie potrafiłam zmienić mojej postawy. Byłam wykończona zarówno psychicznie jak i fizycznie. Uniosłam lekko wzrok spoglądając na kolumnę stojącą po mojej prawej. Zacznij jakąś rozmowę, no dalej! Przez chwilę walczyłam sama ze sobą, aż w końcu odezwałam się. To niesamowite ile trudu trzeba było włożyć by zbudować to wszystko. A teraz stoi tu zaniedbane, odwiedzane sporadycznie przez smoki szukające rozrywki. Spojrzałam nieśmiało w stronę smoczycy i widząc jej przyjazny wyraz twarzy kontynuowałam. Wiele istot pracowało, wyciskało z siebie jak najwięcej by stworzyć coś pięknego, wartego uwagi. Niezaprzeczalnie udało im się, jednak cały ten trud został przez nas zapomniany. Gdy patrzę na te szczątki potrafię zobaczyć to, co stało tu kilkaset lat temu. Uwierz mi - to było piękne.

Dokładnie to samo pomyślałam, gdy to zobaczyłam. Jak uważasz, kto to zbudował? Chyba nie smoki, prawda? Wydawała się nieco niepewna siebie, więc lekko ją zachęciłam. Zaczęłam bębnić ogonem o ziemie. Mam nadzieję, że nie uzna tego za tik nerwowy. Przyjrzałam się jej. Miała złote łuski, a jej skrzydło lekko zwisało. Wszystko w porządku?

Wszystko w jak największym porządku, po prostu jestem zmęczona. Mój wzrok powędrował w stronę wiszącego skrzydła. Z wielkim wysiłkiem podniosłam je i zwinęłam na grzbiecie. Z mojego pyska wydobył się bardzo cichy jęk. Mam nadzieję, że tego nie słyszała. Przez chwilę stałam niezdolna do wypowiedzenia nawet najmniejszego słowa, jednak po chwili moja głowa znów napełniła się słowami. Myślę, że smoki raczej nie mogły tego skonstruować. Spójrz na te detale, są tam małe, że nawet najdokładniejszy ze smoków nie mógłby ich wyrzeźbić. Prędzej ludzie byliby zdolni do czegoś takiego, jednak jak oni przenieśli te wszystkie skalne płyty? Myślę, że w takiej sytuacji nie mogę wykluczyć magii. Na chwilę zamilkłam. Podeszłam nieco bliżej kamiennego filaru i wytężyłam wzrok. Jak myślisz, co oznaczają te symbole? Wskazałam łapą miniaturowe postacie, zwierzęta i niezrozumiale kształty wyrzeźbione, miejscami wyryte w kamieniu.

Też to zauważyłam. Jakkolwiek smok by się starał, jesteśmy zbyt duzi aby wykonać tak małe szczegóły. Mój wzrok powędrował w kierunku wskazanym przez Kufikiri. Nie mam pojęcia. Może to jakieś mity, albo historie? Chociaż, niektóre z tych postaci są jakoś znajome... Poza tym, mam dziwne przeczucie. Jakby ktoś nas obserwował. Obejrzałam się za siebie. Nie, nikogo tam nie ma. Sama napędzam sobie stracha. Nie wystraszyłam cię, prawda?

Nie, ja też mam takie wrażenie. Moje zmysły wyostrzyły się a skrzydła mimo bólu z wielkim wysiłkiem podniosły się gotowe do lotu. Słońce oświetliło nas – łuski Lyssy zamigotały lekkim zielonym światłem, moje wyglądały na pokryte drobinami złota. Stój bez ruchu. Obserwuj. Nagle zza kamiennej ściany wyskoczyło zwierzę. Na pierwszy rzut oka wyglądało jak tygrys. Dopiero później zobaczyłam jego brązowo-żółte futro i parę niewyobrażalnie wielkich kłów wystających z paszczy. Jego zielone ślepia spojrzały prosto na nas. Warknął. Nagle z platformy zeskoczył drugi równie duży i niebezpieczny zwierz. Zauważyłam też trójkę innych wychodzących spod kamiennych płyt. Byłyśmy otoczone.

Znasz te zwierzęta? Jak zwykle, palnęłam głupstwo. To znaczy nie osobiście, oczywiście, czy wiesz jak się nazywają. Z resztą,nie ważne. Skoczyłam w kierunku pierwszego i zaatakowałam szponami. Odskoczył, jednak podmuch powietrza spowodowany skrzydłami go przewrócił. Błyskawicznie ugryzłam go, zanim zdążył się podnieść. Obawiałam się tylko, że nie nabiorą się na to po raz kolejny.

Bałam się, że jestem jeszcze zbyt osłabiona po polowaniu i godzinnym locie, więc nawet nie próbowałam przy ataku zdawać się na siłę. Wiedziałam, że taki sposób ataku przyniesie mi niechybną klęskę. Postanowiłam postawić na spryt. Szybko pobiegłam w stronę niestabilnej płyty kamiennej, a dwa tygrysopodobne ruszyły w pogoń za mną. Miałam nad nimi przewagę kilku metrów. Przy wybieganiu spod niestabilnej budowli mocno pchnęłam jeden z filarów ogonem. Kamienna płyta zwaliła się z łoskotem na ziemię tym samym zatrzymując dwóch napastników pod stertą gruzów. Spojrzałam w stronę Lyssy – dwa stworzenia leżały pozbawione przytomności a trzeci uciekał w popłochu z dymiącym ogonem. Byłam pod wrażeniem jej niesamowicie płynnych ruchów jakimi poruszała się podczas walki. Nic ci nie jest?

Yyy... Co? Przepraszam, zamyśliłam się. Wszystko w porządku. Rozejrzałam się. Zauważyłam wystający spod góry kamieni brązowo żółty ogon. Nieźle. Ale powinnyśmy się stąd wynosić.Może przyjść ich więcej.Wzniosłam się w powietrze. Lecisz? W tym momencie zauważyłam, że nadal jest zmęczona. Opadłam na ziemie. Chociaż... Może chodźmy pieszo? Dobrze to zrobi twoim skrzydłom. Ale nie moim. Chodząc bardzo szybko się męczyłam, miałam więc nadzieje, że złota ma jeszcze trochę energii.

Nie, możemy polecieć. Jak najszybciej rozwinęłam skrzydła i wzleciałam wysoko by pokazać, że wszystko w porządku. Moja towarzyszka również uniosła się i w ten sposób razem poleciałyśmy przed siebie. Słońce zbliżało się ku horyzontowi a niebo zaczęło przybierać barwy z coraz to większą domieszką czerwieni. Leciałyśmy nisko, nie przekroczyłyśmy granicy chmur. Mam nadzieję, że nie lecimy w ten sposób z mojego powodu. Zerknęłam w stronę Lyssy. Wyglądała naprawdę pięknie – jej łuski lśniły, wydawała się wielka i potężna, mogąca zrobić wszystko. Jej skrzydła praktycznie prawie w ogóle się nie poruszały, a jednak niosły ją po niebie. Może to one – symbol wolności – sprawiły, że widziałam ją w taki sposób. Może się odezwiesz, co? Gdyby nie ona prawdopodobnie skończyłabyś jako karma dla kotów. Nabrałam powietrza. A więc… z jakiego Ardu jesteś?

Z Ardu Jawhira. A ty? Dla zabawy wykręciłam dużą pętle, i nieco przyśpieszyłam, aby po tym manewrze dogonić towarzyszkę. Nie czekając na odpowiedź, zanurkowałam w dół, aby tuż przed ziemią zawrócić z powrotem w niebo. Po chwili jednak, stwierdziłam, że być może Kufikiri pragnie mi odpowiedzieć, więc ustabilizowałam lot. Mam nadzieję, że nie przeszkadzają ci moje zabawy? O! Patrz! Wspaniale stąd wygląda... A. Racja. Mów. Skarciłam się w duchu. Chyba powinnam spoważnieć.

Roześmiałam się serdecznie zwracając łeb w stronę nowo poznanej. Moje oczy błyszczały z rozbawienia, mgła zniknęła zastąpiona całkowicie przez piękny brąz. Też jestem z Ardu Jawhira. To co, może razem wrócimy do jaskiń? Nie czekając na odpowiedź przyśpieszyłam gwałtownie zaciskając z całej siły zęby by nie krzyknąć. Dajecie skrzydła, jeśli dacie radę do końca obiecuję, że jutro nie latam. Gdy mnie i Lyssę dzieliło ponad 50 metrów zebrałam się w sobie i zrobiłam to. Wykręciłam najpierw małą, później dużą pętlę, następnie zrobiłam dwie beczki i skończyłam na korkociągu. Gdy zakończyłam serię wygłupów zawisłam na tle zachodzącego słońca. A teraz mnie złap, jeśli potrafisz! Po chwili odpoczynku przyśpieszyłam, by Lyssa musiała choć trochę się pomęczyć podczas doganiania mnie.

[z/t]

Zaśmiałam się, i też przyśpieszyłam. Biłam skrzydłami powietrze tak szybko, że dla pobocznego widza byłyby prawie nie widoczne, ale Kufikiri była szybsza. Wykręciłam beczkę, raz jeszcze zanurkowałam. Pęd powietrza był wspaniały. Patrzyłam, jak złoty punkcik powoli się oddala, i w końcu znika mi z oczu. Jeszcze raz się zaśmiałam, spróbowałam jeszcze przyśpieszyć. Gnałam na łeb, na szyje, przed siebie. Mam przeczucie, że jeszcze nie raz się spotkamy.

[z/t]