Wąskie Groty Tal Thes

//smoki nie maja ust

Kiedy pocałował mnie w głowę przeszedł mnie dreszcz, ale kiedy pocałował mnie w pysk, kiedy nasze języki się połączyły poczułam wielka fale gorąca. Trwaliśmy tak kilka chwil. Bylo tak dobrze, jednak... Nie znamy się... Este, chwila, ja nic o Tobie nie wiem, czy to rozsądne? Przepraszam... schowałam głowę pod jego drugie skrzydło, było tu ciepło, łapę położyłam na jego dolnej łapie. Opowiesz mi cos o sobie Smoku? Wiesz kim ja jestem? Nie widziałam go nigdy przedtem, jednak czuje niesamowite wielkie przyciąganie, czuje, jak muszę uspokajać każda cześć mojego ciała, aby nie zrobić głupoty. Wystarczająco się już ośmieszyłam.

//cicho!
Co chcesz o mnie wiedzieć?-zastanowiłem się. Kiedy schowała się pod moje skrzydło, poczułem przyjemne mrowienie na karku. Jak chcesz to mogę sobie iść. Jak nie odpowiada ci moje towarzystwo to mogę sobie odlecieć. Powiedz słowo, a więcej mnie nie zobaczysz.- powiedziałem z lekkim smutkiem w głosie. Spojrzałem jej w oczy. Nie wiedziałem kim jest. Jak się mnie o to zapytała, to znaczy, że może być kimś ważnym. Nie nie wiem kim jesteś. To nie istotne. Jeżeli czujesz się przymnie dobrz to jakie to ma znaczenie? Jedno słowo za dużo i oddalimy się od siebie. A ja , nie wiem jak ty, tego nie chcę.- powiedziałem z nieskrywalnym żalem w głosie. O dziwo, głos mi lekko drgał. Nie tylko on. Cały drżałem. Odwróciłem się i odeszłem kwałek. Usiadłem pod ścianą i czekałem na odpowiedź.

Nie chodziło mi o to Este. Słyszałam pradawna pieśń o Lśniącej czerwieni. Ma racje, tym kim jestem, to nie ma znaczenia, jednak tu nie chodzi o to. Jestem niebezpieczna. Piesn mówi, ze młoda smoczyca zabiła matkę. Jednak ja nie wierze w to. Uśmiecham się, wstaje i podchodzę do Smoka. Nie odchodź, jeśli nie chcesz, jednak kiedy chcesz, to odejdź. Wypowiadałam to z ogromnym bólem w glosie, w moich ciemnych oczach pojawiła się rzeka łez, stanęłam obok niego, opieram się o kamienna ścianę i patrze się w ziemie. Ciesze się, ze tu jesteś. Mowie bardzo nieśmiało. Nie chciałam go urazić... Dlaczego jestem taka głupia.... Z całych sil uderzam się o kamień, czuć, jak cala grota rusza się, kilka drobnych kamieni spada na dol, a ja ześlizguje się po ścianie i tracę przytomność.

Odetchnąłem z ulgą, kiedy powiedziała, że cieszy się, że tu jestem. Kamień spadł mi z serca. Zaczęła płakać. Rany, jak mogłem być taki oschły? Przecierz Akane, nie chiała mnie urazić! Zwiesiłem głowę. Usłyszałem głośny dźwięk. Poleciało kilka kamieni z sufitu. Przeraziłem się nie na żarty. Nie tym, że sufit może w karzdej chwili spaść nam na głowy, ale tym, że Akane straciła przytomność... Zacząłem delikatnie klepać ją po policzkach i nie przesawałem do niej mówić. Naprawde bardzo się o nią bałem. Sprawdziłem jej tętno. Uffff. Żyje. Mówiłem do niej :"Proszę obudź się", " Już, jestem przy tobie" , "Proszę, ocknij się". Nic nie pomagało. Usiadłem obok niej i zacząłem wachlować ją skrzydłem. Nie wytrzymałem. Kocham cię, Akane.

Czulam chłód na moich łuskach, cos, lub ktos sprawial, aby bylo mi zimno. W uszach slysze jedynie ogromny pisk. Bylam w grocie... z Este, potem, a potem stracilam przytomnosc. Probuje otworzyc oczy, jest to bardzo potezny problem. Moje powieki sa tak ciezkie. Probuje otworzyc usta i cos powiedziec, jednak zapominam mowy po upadku. Poszukuje w mojej glowie zapasow slow i zdan, ale nie znajduje ani jednego. Ani przyslowka, ani przyimka, ani nawet kuszacego miekkiego imieslowu.  W mojej glowie panuje chaos. Chyba leze, moze sie trzese, czuje metaliczny zapach. Na sile otwieram oczy, wszystko wydaje sie bardzo rozmazane, widze jedynie kontury otaczajacego mnie swiata. Staram sie podniesc, nie widac wiekszych rezultatow. Pisk w moich uszach staje sie melodyjny, slysze wlasne bicie serca, lecz nic poza tym. Leze tak, nie przejmuje sie ile mija czasu. Musze tak lezec, wrocic do formy. Nagle czuje, chec oddania emocji, czuje jak po policzkach splywaja blekitne lzy. Nagle wszystko wraca do normy, kontury staja sie ksztaltne, nie slysze pisku, odzyskuje czucie jak i prawdopodobnie mowe. Nic Ci nie jest? Mowie ochryple.

Kamień spadł mi z serca kiedy usłuszałem, że się ocknęła. Zapytała mnie czy nic mi nie jest. Mnie się pytasz? Co mi się miało stać? Ciebie powinienem zapytać. Delikatnie ją podniosłem i ułożyłem obok ogniska. Cała drżała. Co ci jest? Cała drżysz. Zimno ci? Sam usiadłem obok. Nagle ogarnął mnie niepokój. A jeśli to moja wina? Spojrzałem jej w oczy. Czemuu uderrzzzyłaś głową o ściaaannę? Może totto mojaa wina? Jak to przeezeze mnie to chychyba pójdę, bbo się przeze mnniee zabijesz, a tego nienie zniossę. Głos był dziwnie słaby i drżał mi potwornie. Czekałem na odpowiedź.

Gluptas. To nie Twoja wina. Jestem szalona smoczyca, robie rzeczy, ktore zagrazaja mi. Lubie ryzyko. Wiesz, jestem niebezpieczna. Mrugam do niego porozumiewawczo. Czuje, ze mi cieplej, siadam obok smoka. Wiec tak... czemu sie uderzylam? Nie wiem. Patrze sie w przeciwna strone niz siedzi Estebann. Cieplo ogniska lagodzi mnie. Widze, ze ogien gasnie. Wstaje, ledwo podgodze do stosu starego drewna. Biore kilka desek i zanosze do ognia. Siadam naprzeciwko Smoka, po drugiej stronie ogniska. Obserwuje ogien i jego w tym samym momencie. Wiesz? Jestem w tej jaskini ponad ksiezyc. Jest tu milo. NIedlugo bede miec kilka obowiazkow w Qatarze. Usmiecham sie do Este pokazujac moje uzebienie. Patrze chwile, ulotnie na moje lapy i widzę nowa, dosc dlugo rane, byc moze juz blizne od samego uda po same palce. Podnosze glowe i patrze sie dalej w ogien, nie dajac poznac, ze tego nie bylo predzej. Jak jest na zewnatrz Este?

//wybacz, że tak długo, ale tablet mi padł ;P

Jesteś tu ponad księżyc? To kupa czasu. Zdziwiła mnie jej cierpliwość. Dlaczego nie wychodziłaś?-spytałem troskliwie. Zapytała się mnie jak jest na zewnątrz. Na zewnątrz jest bardzo przyjemnoe. Dookolła ciebie jest mnóstwo zieleni. Jesteś wolny. Możesz robić co chcesz i kiedy chcesz. Żądzisz sobą. Ale musisz o siebie dbać. Sama polujesz i robisz wszystko sama, no chyba, że ktoś ci pomoże.- opowiedziałem jej. Zapatrzyłem się w ogień. Myślałem. Czy ona też czuje to samo co ja? Wyśmieje mnie jak jej powiem? W sumie już raz jej to powiedziałem, ale była nieprzytomna. Otrząsnąłem się. Przestałem patrzeć na płomienie. Spojżałem na piękną smoczycę siedzącą naprzeciwko mnie. Patrzyłem jej prosto w oczy. I czekałem. Sam nie wiem na co.

Oczywiscie, bylam juz na zewnatrz, spokojnie. Wiem jak tam jest, ale chcialam to uslyszec. Teraz dbam o Qatara, jestem odpowiedzialna, za nasz Ard. Nie powiem mu tego, kim jestem, dowie sie, kiedy bedzie idealny moment, to nic nie zmieni. kazdy jest rowny. Nie wychodzilam dlatego, ze cwiczylam moj ogien. Wstaje i robie czynnosc, ktora mowie. Widzisz, jestem teraz oslabiona, a ogien wyglada tak, jakbym miala 4 ksiezyce wiecej. Spogladam na smoka. Pomozesz mi zadbac o te Groty? Bylyby piekne z pochodniami na bokach. Pewnie pomysli, ze jestem wariatka.

Kiedy zapytała go o pomoc, nie umiałem odmówić. Oczywiście, że ci pomogę. Poszedłem zbierać gałązki porozrzucane po całej jaskini. Umieściłem je w szczelinach na skale i podpaliłem. Powtórzyłem tę czynność jeszcze kilka razy. Po niecałych 2 minutach grota była jasno oświetlona. Jak za dotknięciem magicznej różdżki, zrobiło się tu jasno, miło i...romantycznie. Przyjrzałem się temu dziełu z dumą. Spoglądnąłem na Akane. Czekałem na jej reakcję. Dobrze to wygląda? Nawet nie zdążyła się podnieść, a wszystko było gotowe. Podszedłem do niej i usiadłek koło niej. Otuliłem ją skrzydłem i przysunąłem bliżej siebie. Siedzieliśmy tak sobie i oboje patrzyliśmy w płomienie.

Tak, tak jest dobrze. Szybko mu poszło. Jestem głodna... Pora chyba się pożegnać i udać się na polowanie. Czulam ciepło, bicie jego serca. Wiedziałam, ze czuje to samo, ta chwile, ze to moze trwac wiecznie. Musze przyznać, ma bardzo cieple skrzydlo. Bylo idealnie przystosowane do mojego dość umięśnionej sylwetki. Oddychałam nierównomiernie, patrzyłam się w ogień. Czulam jak każda cześć ciała mówi nie zabijaj uczuć. Moje ciało lubi ciepło innego Smoka. Katem oka dostrzegam jego idealny profil, jest przystojny.

Czułem, że ona zaraz pójdzie. Nie chciałem tego. Proszę, nie odchodź.- szepnąłem jej smutno, a zarazem słodko do ucha. Chciałem być blisko jej. Jak najbliżej. I jak najdłużej. Siedziałem i patrzyłem się w ogień, Akane również. Nie, nie mogę jej powiedzieć, co czuję. Powie, że jestem wariatem. Nie znamy się długo. Nic dobrego z tego nie wyniknie. Kiedy indziej. Ale to nic nie zmienia. Nie przestanę tego do niej tego czuć. Dalej patrzyłem się w ognisko. Kiedy pomyślałem o rozstaniu, w kącikach moich oczu pojawiły się łzy. Dziwne. Nigdy wcześniej nie płakałem... Szybko otarłem je łapą. Jakaś część mnie chciała, żebym ją dotkną. Nic, raz się żyje. Zacząłem głaskać ją po głowie, potem po szyi. Cały czas patrzyłem na nią z tym uczuciem, którego nie umiałem określić. Ponownie pojawiły się łzy, ale ich nie ocierałem. Nie płakałem, łzy po prostu leciały.

// https://qashar.forumpolish.com/t35-mamutowiec-olbrzymi#467 jak cos, zaczelam tutaj watek, jesli Este chce kontynuować watek

Niestety towarzyszu, każdy musi kiedyś odejść. Jestem głodna. Burczy mi w brzuchy, chyba czas udać się do Ziem i zapolować. Jeśli chcesz, możesz iść ze mną, na polowanie. Bedzie mi milo, gościć go w podróży. Wtedy moze bedzie idealny moment. Jestem pewna, ze rozpozna mnie na sloncu. To co? Zapolujemy? Wychodzę z groty, rozprostowuje moje skrzydła i odlatuje, unoszę się wysoko, ponad chmury.

[z/t]

//oki, zaraz napiszę.
Kiedy wyleciała z jaskini, ja startowałem. Rozłożyłem skrzydła. Zamachałem nimi dwa razy i już byłem przy niej. Lecieliśmy tak oboje, po bezchmurnym niebie. Było wspaniale. Niegdy mi nie uciekniesz. Choć nie wiem czegobyś próbowała. - powiedziałem jej. Dalej lecieliśmy w ciszy, poza tereny naszego Ardu. Tylko wiatr świszczał w uszach.
[z/t]

Linnerion latał wysoko, ciesząc się ze swoich dużych skrzydeł. Tak wiele mógł dzięki nim robić! W poprzednim życiu nie mógł... Po co myśleć o poprzednim życiu? Zrobił fikołka w powietrzu by zrzucić z siebie myśli o przeszłości. Liczyła się teraźniejszość, jego smocze życie. Zrobił dużego fikołka do tyłu, zataczając duże koło. Uwielbiał tak robić, widział wtedy cały świat, najpierw ziemię, potem niebo i znów ziemię, tyle że do góry nogami. Na nowo ustabilizował lot i ujrzał wejście do jaskini. Machnął kilka razy mocno skrzydłami i doleciał do wlotu groty. Wleciał do środka i cicho wylądował wewnątrz jamy. Poczuł zapach dwóch smoków, jednak w jaskini nikogo nie było. Było w niej dosyć ciepło i wyjątkowo jasno jak na grotę. Linnerion położył się na kamiennej posadzce i spojrzał w głąb groty, żeby trochę odpocząć. Spostrzegł że w środku jest prawdziwy labirynt. Wybrał jakiś tajemniczy korytarz wewnątrz groty i zauważył dziwne rysunki na ścianie. Przyjrzał im się dokładniej. Jeden przedstawiał smoka który trzymał w szponach krokodyla. Linnerion gustował raczej w ssakach. Zdał sobie sprawę z tego że wszedł dość daleko w głąb jaskini, a mimo to wiedział że się nie zgubił. Po prostu pamiętał drogę którą tu trafił. Zaczął iść w stronę wyjścia. Dodatkowo zauważył na ścianie strzałki które ewidentnie wskazywały na wylot jamy. W sumie to nie chciał odlatywać. W grocie było ciepło, przyjemnie. Czuł się tylko trochę samotny. Położył się niedaleko wejścia, tak by móc ujrzeć każde stworzenie które by tędy przelatywało. Jego na pewno trudniej było dostrzec, ale nie było to niemożliwe, przecież jego łuski błyszczały na granatowo, więc odcinały się na jasnej, kamiennej posadzce.

// w grocie było jasno.